காலங்காலமாய் அழகைச் சுவைத்து
கவிதைகளாய் சேர்த்து வைத்து
அழகியவை வளர்த்த தேசமிது
மாறிவிட்ட உலகந்தன்னில்
பொருள் தேடுகின்ற இயந்திரமாய்
மனிதன் மாறியுள்ள நேரமிது.
அழகிய பூக்களை
ஆசையாய்
தொடுத்து அணிந்தாள்
என் தாய் -
பாகங்களை அறிய -அதைக்
கிழித்துக் கற்கிறாள் என் மகள்.
அழகியவை மறந்து, மறந்து
அறிவியலில் ஆழ்ந்துப் போனோம் .
பட்டியல்லிட்டுப் பார்க்கிறேன்
வாழ்வில்
பரவசம் சேர்க்கும் தருணங்களை!
மரணவாயிலில் மீண்ட தாய்
மலராக பூத்துள்ள மகளின்
அழுகைக் குரலில்
வலி மறந்துச் சிரிக்கும் தருணம்!
கடற்கரை மணலெங்கும்
நிலவொளி சிதறிக்கிடக்க ,
கணவருடன் விரல் கோர்த்து
கால்கடுக்க நடக்கும் தருணம்!
சுட்டெரிக்கும் வெயிலில்
மட்டையடிக்க பறக்கிற
மறக்காமல் மகன் தந்த- புழுதி
மனம் வீசும் ஈரமுத்தம்!
பூச்சரமாய் தந்தைமடி
துங்கிய மகள்- இன்று
பூப்பெய்திய காரணத்தால்
தந்தை முகம் நோக்கி
தாமரையாய் நாணிச் சிவக்கும் தருணம்!
பள்ளி நண்பனைப் பார்த்து
பழங்கதைகள் தொகுக்கின்ற தருணம்!
இவை மட்டுமா?
அபயம் அளித்திடும் ஆலய மணியோசை
அழுகை நிறுத்திய குழவியின் சிரிப்பு ,
தரை மெழுகிய , மழை மூடிய
தலை காட்டும் வானவில் .
வெள்ளிக் காசுகளை அள்ளி
இறைத்தாற் போன்று
விண்மீன்கள் சுயாட்சி நடத்தும்
நிலவில்லா இரவு .
தந்திக் கம்பிகளில்
தலை சாய்ந்து
எந்த ஊருக்கோ
சேதி அனுப்பும் குருவிகள்!
பசியோடு பால் அருந்தும் குழவி,
பனி சிந்தும் இளங்காலை,
பகலில் மழை ,
சுகமான அருவிக் குளியல்!
இவை மட்டுமல்ல . இன்னும்
எத்தனை ,எத்தனை ,எத்தனையோ!
அழகிய தருணங்கள் நினைப்போம்,
நெஞ்சில் சுமக்கும்
அழுகிய ரணங்களை மறப்போம்!
No comments:
Post a Comment